παράφυση

η / παράφυσις, -ύσεως, ἡ Α [παραφύω]

νεοελλ.

1. βοτ. μονοκύτταρη στείρα νηματοειδής απόφυση πού βρίσκεται στο μυκήλιο μερικών βρυοφύτων και φυκών, καθώς και μεταξύ τών βασιδίων ή τών ασκών τών ανώτερων μυκήτων

2. (συγκρ. ανατ.) πρόσθιο εκκόλπωμα τής οροφής τού προσεγκεφάλου τών σπονδυλοζώων, που βρίσκεται μπροστά από την ηνία τής επίφυσης

αρχ.

1. η παραφυάδα

2. μτφ. η προέκταση, το επακόλουθο, η συνέπεια («τὰς παραφύσεις τῶν ἁμαρτιῶν», Κλήμ. Αλ.)

3. ιατρ. η προσκόλληση τών μυών ή τών τενόντων

4. η παρά φύσιν, η τερατώδης αύξηση

5. οι πλάγιες αποφύσεις τών σπονδύλων

6. η άμβλωση, η έκτρωση, η αποβολή ενός κυήματος

7. φρ. «παραφύσεις μυῶν» — ψόαι (βλ. ψόα).